درمان سرطان با عوارض جانبي كمتر

Medical Express مي گويد ، دانشمندان دانشگاه ژنو در سوئيس و دانشكده پزشكي هاروارد توانسته اند واكنش هاي ايمني مضر و واكنش هايي را كه سلول هاي تومور را هدف قرار مي دهند ، از يكديگر تفكيك كنند. اگرچه مكانيسم هاي ايمني مشابه هستند ، اما جمعيت سلول هاي مختلف متفاوت است. نتايج اين مطالعه مي تواند به درمان هدفمند بهتر ، م moreثرتر و كم خطرتر براي بيماران سرطاني منجر شود.

درمانگران ايمني به لطف تحريك گسترده سيستم ايمني بدن بيمار جان بسياري را نجات داده اند. متأسفانه ، اين سركوب كننده هاي سيستم ايمني مورد توجه قرار نمي گيرند.

مايكل پيت ، رئيس انستيتوي تحقيقات تومور- ايمونولوژي سوئيس در دانشكده پزشكي ژنو ، گروه پاتولوژي و ايمونولوژي و مركز تحقيقات تومور-خون شناسي و عضو لمن سوئيس مي گويد: “وقتي سيستم ايمني بدن وجود دارد. مركز سرطان هنگامي كه فعال مي شود ، واكنش التهابي ناشي از آن مي تواند اثرات نامطلوبي داشته باشد و گاهي به بافت هاي سالم آسيب برساند. بنابراين ، ما مي خواهيم بدانيم كه آيا تفاوتي بين واكنش بهينه هدف براي از بين بردن سرطان و واكنش هاي جانبي كه مي تواند بر بافت سالم تأثير بگذارد وجود دارد يا نه. ” م effectiveثر و كمتر سمي است. “

محققان با استفاده از نمونه هاي بيوپسي كبدي از بيماران تحت درمان در دو بيمارستان در لوزان ، سوئيس ، كه چنين واكنش هاي سمي را تجربه كردند ، مكانيسم هاي سلولي و مولكولي را براي نشان دادن شباهت ها و تفاوت ها بررسي كردند.

پاسخ مشابه است ، اما با سلول هاي مختلف

به نظر مي رسد در يك واكنش سمي مرتبط با ايمني ، دو نوع سلول ايمني ، جمعيت ماكروفاژ و نوتروفيل ، مسئول حمله به بافت سالم هستند اما سلول هاي سرطاني را از بين نمي برند. در مقابل ، نوع ديگري از سلول ها ، يعني جمعيت سلول هاي دندريتيك ، نقشي در حمله به بافت سالم ندارد ، اما براي از بين بردن سلول هاي سرطاني ضروري است.

پيت مي گويد: “درمانگران ايمني مي توانند پروتئين هاي خاصي توليد كنند كه سيستم ايمني بدن را تحريك كرده و پاسخ التهابي ايجاد مي كند.” در تومورها ، اين پروتئين ها به سيستم ايمني اجازه مي دهند سلول هاي سرطاني را از بين ببرد. در بافت هاي سالم ، وجود اين پروتئين ها مي تواند منجر به تخريب سلول هاي سالم شود. “اين واقعيت كه اين پروتئين هاي التهابي توسط سلول هاي مختلف در تومورها و بافت هاي سالم توليد مي شوند ، يك يافته جالب است.”

سلول هاي دندريتيك بسيار نادر هستند ، در حالي كه ماكروفاژها و نوتروفيل ها بسيار رايج هستند. برخي از ماكروفاژها از زمان رشد جنيني در قسمت بزرگي از بدن ما وجود دارند و در طول زندگي ما باقي مي مانند. برخلاف تصور عمومي ، اين ماكروفاژها لزوماً التهاب را مهار نمي كنند ، اما هنگامي كه توسط ايمونوتراپي تحريك شوند ، مي توانند پاسخ التهابي مضر را در بافت زنده سالم تحريك كنند ، بنابراين مسموميت مي تواند بر اندام هاي مختلف تأثير بگذارد.

خنثي سازي نوتروفيل ها سود مضاعفي دارد

وقتي ماكروفاژها با دارو فعال مي شوند ، پروتئين هاي التهابي توليد مي كنند. اينها به نوبه خود نوتروفيل ها را كه واكنش سمي نشان مي دهند ، فعال مي كنند. پيت گفت: “اين يافته به ما اجازه مي دهد تا با استفاده از نوتروفيل ها ، اثرات منفي سركوب سيستم ايمني را محدود كنيم.”

اين تيم با مطالعه پاسخهاي ايمني موشهايي كه فعاليت آنها با استفاده از ابزارهاي ژنتيكي تغيير يافته بود ، نتايج خود را تأييد كردند. آنها توانستند يك بازكن را شناسايي كنند كه براي رفع اين عواقب استفاده شده است. در حقيقت ، نوتروفيل ها برخي از فاكتورها را در ايجاد سميت ايجاد مي كنند ، از جمله TNF-α ، كه ممكن است يك هدف درماني باشد. در حال حاضر ، از مهاركننده هاي TNF-α براي تغيير پاسخ ايمني در افراد مبتلا به آرتروز استفاده مي شود و ممكن است در شرايط سرطاني براي جلوگيري از اثرات سمي نوتروفيل ها در طي ايمونوتراپي مفيد باشد. (فاكتور نكروتيك فاكتور آلفا (TNF آلفا) يك سيتوكين التهابي است كه توسط ماكروفاژها يا مونوسيت ها در طي التهاب حاد توليد مي شود و مسئول وقايع مختلف سيگنالينگ در سلول ها است. اين پروتئين براي مقاومت در برابر عفونت و سرطان نيز مهم است.)

پيت مي گويد: “علاوه بر اين ، كنترل نوتروفيل مي تواند يك روش موثر براي مبارزه با سرطان باشد.” برخي از اين سلول ها علاوه بر تحريك واكنش سمي ، رشد تومور را نيز تحريك مي كنند. بنابراين ، با كنترل كنترل آنها ، مي توانيم اثر مضاعف مفيدي براي از بين بردن سموم موجود در بافت هاي سالم و محدود كردن رشد سلول هاي سرطاني داشته باشيم.

نتايج اين مطالعه در مجله Science Immunology منتشر شد.

انتهاي پيام